Αποτυχιών συνέχεια και τελικά ποιος φταίει;

Και αφού τα πράσινα κεκτημένα χαθήκανε, τώρα ψάχνουμε να χρυσώσουμε το χάπι μήπως και ξαναβρούμε νόημα στην παρούσα αγωνιστική σεζόν. Δεν θα φέρω την καταστροφή, ούτε θα αφορίσω ότι χτίστηκε με τόσο κόπο πέρυσι. Με δεδομένα και βασικές ποδοσφαιρικές, ή και επιχειρησιακές έννοιες θα μιλήσω. SWKO


Από τη στιγμή λοιπόν που η πρώτη χρονιά λιτότητας ολοκληρώνεται με απόλυτη επιτυχία, καταφέρνοντας να ολοκληρώσεις το πρωτάθλημα στη δεύτερη θέση και κατακτώντας ταυτόχρονα το κύπελλο, όλα έδειχναν ότι το μέλλον προμηνυόταν λαμπρό. Μέχρι που ξεκίνησε η χρονιά και η πρώτη ψυχρολουσία ήρθε για την Ευρώπη, από τη Βελγική Σταντάρ.

Κάποια Σταντάρ λοιπόν, που μόνο οι πράσινες φανέλες με μπόλικη ψυχή κάποτε, ίσως να μπορούσαν να πάρουν το αποτέλεσμα και την πρόκριση στην επόμενη φάση. Αφού λοιπόν μειώθηκε το ταλέντο αν θέλουν κάποιοι να το αναφέρουν ως επιχείρημα, εμείς θα αναφερθούμε στην ψυχή που ποτέ δεν παύει να υπάρχει και να παίζει τον ρόλο της.

Συνεχίσαμε μετά να βλέπουμε έναν Παναθηναϊκό να μην μπορεί να σκοράρει μετά τον τραυματισμό του Μπεργκ, και να μην παίρνει και τα αποτελέσματα που θέλει. Πάλι από την αρχή πίσω στο πρωτάθλημα, πάλι έφταιγαν οι διαιτητές, πάλι κάποιοι έψαχναν δικαιολογίες και το φετινό ροτέισον στον πάγκο δεν ήταν το περσινό πετυχημένο. Στο Καραϊσκάκη φέτος δεν είχαμε τα περσινά όργια και το διπλό δεν έγινα καν Χ.

Ήρθαν οι καρπαζιές από τα ευρωπαϊκά μεγαθήρια, Διναμό, Αιντχόφεν και Εστορίλ και κάπου εκεί απέμεινε μόνο το κύπελλο και ίσως η ελπίδα για κάποια κόντρα της φετινής ομάδας, απέναντι στον λίγο και πάλι Ολυμπιακό, καθώς και στον πολύ μέτριο ΠΑΟΚ.

Εχθές άλλη μία καρπαζιά, ανάγκασε τον πράσινο σβέρκο να κοκκινίσει εκ νέου και η απόσταση που υπάρχει από την κορυφή σε συνδυασμό με την εμφάνιση της ομάδας μέχρι στιγμής δεν επιτρέπουν στους φίλους του ΠΑΟ να ελπίζουν σε πιο ευοίωνες ημέρες. Πίκρα λοιπόν από εδώ, πίκρα από εκεί και αν πιστέψουμε τα λόγια των υπευθύνων ότι φέτος η πορεία θα ήταν καλύτερη από πέρυσι, τότε δικαίως αποχώρησε ο Νταμπίζας, δικαίως θα γίνει δεκτή η παραίτηση του Αναστασίου, ορθότατα θα θεωρήσει εαυτό και φέτος αποτυχημένο ο Αλαφούζος (μετά την περσινή του καλή χρονιά).

Αυτά ήταν τα δεδομένα. Μεταγραφικά φέτος ότι κίνηση πραγματοποιήθηκε, με το ζόρι να απέδωσε τα μισά από το σύνολο των αντίστοιχων περσινών. Ίσως ο Στυλ να είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει το πράσινο transfer income, με ένα μικρό ερωτηματικό για τον Ταυλαρίδη, ο οποίος δεν έχει δώσει ακόμα σημάδια της αξίας του.

Δεν υπάρχει λόγος να βάλω εγώ τον επίλογο σε αυτό το άρθρο. Ας το κάνει ο καθένας από εσάς ξεχωριστά. Τελικά ποιος φταίει; Ή μάλλον τι είναι αυτό που φταίει και φέτος;