Ο Σιζέφσκι αποθέωσε Γιαννάκη. Το παρελθόν και το μέλλον του, που το θέλουμε στον Άρη του Γκάλη.

Στο "Παλάου Σαν Τζόρντι" της Βαρκελώνης, στη συνέντευξη Τύπου μετά το ΗΠΑ-Σλοβενία (119-76) για τα προημιτελικά του Μουντομπάσκετ, εκτυλίχθηκε μια μεγάλη σκηνή με πρωταγωνιστή τον Παναγιώτη Γιαννάκη.
Συγκεκριμένα, ο Μάικ Σιζέφσκι απαντούσε σε ερωτήσεις δημοσιογράφων και κάποια στιγμή ρωτήθηκε αν αισθάνεται αήττητος αυτός και η ομάδα του. Τότε, ο ομοσπονδιακός τεχνικός των ΗΠΑ απάντησε...-SWKO-

 "Δεν είμαστε ανίκητοι. Είμαστε μια νέα ομάδα που θέλει το χρόνο της. Είναι δύσκολο να κερδίζεις σε αυτό το επίπεδο. Το ξέρω από το 2006. Ήταν ένα μάθημα που πήραμε. Η Ελλάδα μας έμαθε πώς πρέπει να παίζουμε σις διεθνείς διοργανώσεις.

Είναι πάντα ωραίο να έχουμε συνέντευξη Τύπου, αλλά στην αίθουσα βρίσκεται ένας από τους καλύτερους προπονητές και ένας από τους καλύτερους μου φίλους, είναι ακόμη πιο ωραία. Είναι πιο εμφανίσιμος από εμένα και για αυτό πάντα τον ζηλεύω. Κόουτς Γιαννάκη σε ευχαριστώ πολύ που είσαι εδώ".

Λίγο αργότερα, ο Σιζέφσκι τερμάτισε τη συνέντευξη Τύπου λέγοντας "Τελειώνουμε εδώ τη συνέντευξη. Θέλω να πω ένα γεια στο φίλο μου Παναγιώτη Γιαννάκη. Θέλω να τον χαιρετίσω, παρότι με κέρδισε το 2006".

Αυτά είναι τα εκπληκτικά πράγματα που έλαβαν χώρα και εντυπωσίασαν όλους τους μπασκετόφιλους. Εννοείται ότι εκείνη η νίκη, θα ήταν αδύνατο να ξεχαστεί από τους Αμερικάνους. Στο σήμερα όμως του 2015, ο Παναγιώτης Γιαννάκης βρίσκεται κάπου μεταξύ της απόρριψης της πρότασης της ΑΕΚ και στο πουθενά.

Ο Έλληνας προπονητής που σημάδεψε την εθνική με το χρυσό στο Ευρωπαϊκό του 2005 αλλά και το ασημένιο στο παγκόσμιο του 2006, μετά την παρουσία του στον Ολυμπιακό, ουσιαστικά χάθηκε. Αν τα πιάσουμε από την αρχή, θα θυμηθούμε τα ημιτελικά του ευρωμπάσκετ το 1997 και του μουντομπάσκετ το 1998. Το 2001 τον βρήκαμε στον Πανιώνιο και στη συνέχεια ανέλαβε το Μαρούσι το οποίο και οδήγησε στη κατάκτηση της δεύτερης θέσης του ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά και στον τελικό του Europe league. Το 2004 ανέλαβε εκ νέου τις τύχες της εθνικής μας την οποία οδήγησε στην πέμπτη θέση της Ολυμπιάδας.

Το 2008 ίσως και να ξεκινούσε η αρχή του τέλους με την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας του Οσφπ.  Το 2008 ξαναβγήκε πέμπτος με την εθνική μας και με τον Ολυμπιακό κατάφερε και πήγε στο Final 4 toy 08, όπου έχασε από τον Πάο, αλλά και στον τελικό του 09 όπου κατάφερε και αποτέλεσε το μοναδικό Έλληνα που συμμετείχε σε τελικό Ευρωλίγκα ως παίκτης και προπονητής. Εκείνη την περίοδο στον ερυθρόλευκο πάγκο κατάφερε και κέρδισε ένα κύπελλο Ελλάδος το 2010. Δεκάδες τα εκκατομμύρια των Αγγελόπουλων που θεώρησαν ότι βρήκαν την επιστροφή στις επιτυχίες στο πρόσωπο του δράκου. 

Από εκεί και έπειτα, τον βλέπουμε να βρίσκεται δύο χρόνια σε αποχή, μέχρι που ήρθε η πρόταση από την πάλαι ποτέ κραταιά δύναμη Λιμοζ. Ούτε εκεί όμως κατάφερε να ξεχωρίσει σε συλλογικό επίπεδο. Τον Απρίλιο του 2013 ανέλαβε την Εθνική μπάσκετ ανδρών της Κίνας, με συμβόλαιο τριετούς διαρκείας, αλλά αποχώρησε το 2014 από τον πάγκο της.

Έχοντας κάνει μία αναδρομή στην καριέρα του, μόνο μπερδεμένοι βγαίνουμε στο τέλος. Ποιος δεν ευχαριστεί τον δράκο για τις μεγάλες στιγμές που χάρισε στη χώρα μας από τον πάγκο της εθνικής μας το 2005 και το 2006. Από την άλλη πλευρά όμως, ποιός δεν έχει αγανακτήσει μαζί του, όποτε θυμάται τα απίστευτα κολλήματα του, αδικώντας μια ολόκληρη γενιά, αποτυγχάνοντας να καταφέρει κάτι παραπάνω στις υπόλοιπες διοργανώσεις.

Στα πράγματα που κατάφερε με το Μαρούσι από την άλλη δε μπορεί να του πει κανείς τίποτα. Μαγικές χρονιές για τους φίλους της ομάδας των βορείων προαστίων και επιτυχίες που θα μείνουν χαραγμένες μια ζωή στην ιστορία τους. Στη συνέχεια βρέθηκε στο τιμόνι του ''πλούσιου'' Ολυμπιακού. Απίθανα ποσά δαπανήθηκαν, τρομερές μεταγραφές έγιναν και εν τέλη οι τίτλοι δεν βάφτηκαν ποτέ κόκκινοι. Ένα και μόνο κύπελλο. 

Και όμως αυτή η αμφιλεγόμενη προπονητικά προσωπικότητα, θεωρείται από τον τεχνικό των ΗΠΑ, ένας μεγάλος προπονητής. Ένας προπονητής που κέρδισε το (και τότε) μεγαθήριο και οδήγησε την χώρα του σε μία ιστορική νίκη.  Η πορεία του από τότε και μετά, μπορεί να μη συνέχισε στα αντίστοιχα υψηλά στάνταρ. Σίγουρα αν αναφερθούμε σε μεγάλους προπονητές δε θα τον συμπεριλάβουμε. Και όμως μια ολόκληρη γενιά Αμερικανών, θα θυμάται τον Παναγιώτη Γιαννάκη σαν τον δαμαστή της. 

Ίσως οι αμφιβολίες για την οικονομική σταθερότητα της ΑΕΚ να τον έκαναν να απομακρυνθεί από τον πάγκο της, θα ήθελα όμως να μην αργήσει η στιγμή που θα τον δούμε να κάθεται στον πάγκο και να μας δίνει μια καλύτερη εικόνα για τις ικανότητες του.

Για να γίνω εντελώς ειλικρινής, θα ήθελα να δω τον Γιαννάκη στον πάγκο του Άρη, με τον Νίκο Γκάλη σαν πρόεδρο και όλους τους επιφανείς Θεσσαλονικείς να ενισχύουν οικονομικά αυτήν την προσπάθεια, ξανακάνοντας τον Άρη ισχυρό στην Ελλάδα και βάζοντας τον ξανά στον Ευρωπαϊκό χάρτη ως πρωταγωνιστή.

Βρείτε μας στο Facebook:

https://www.facebook.com/pages/Sportsofficers/1456551757950738